ზუგდიდელი ზაალ ლატარია, რომელმაც რუს ოკუპანტებთან ბრძოლაში ცხოვრების ნახევარზე მეტი გაატარა, უკრაინაში ომში საბრძოლო მოქმედებების დაწყებიდან მესამე დღეს ჩაერთო. 27 თებერვლიდან ის უცხოური ლეგიონის მოხალისეა. გვეუბნება, რომ ახლა კონკრეტულად იმ ადგილზეა, სადაც ბრძოლები უნდა განახლდეს, თუმცა უსაფრთხოებიდან გამომდინარე, დეტალებზე ვერ გვესაუბრება.

ქართველი მეომარი ამბობს, რომ საბრძოლო განწყობაზეა და მზად არის, მეგობრებთან ერთად მტერს საკადრისი პასუხი გასცეს.

,,უკრაინაში 2014 წლიდან ვიბრძვი და ახლა რომ განახლდა ომი, ისევ შევუერთდი ჩემს ქვედანაყოფს. აგვისტოში ჩამოვედი აქ, განწყობა კარგი გვაქვს და ველოდებით მტრის ახალ ფაზას, ისევ შემოტევას და ყველანაირად მზად ვართ, დავხვდეთ, საკადრისი პასუხი გავცეთ და გამოვეკიდოთ მოსკოვამდე. სანამ ამ ომს არ მოვიგებთ, უკრაინიდან წამსვლელი არ ვარ, მერე ალბათ დავბუნდები ჩემს სამშობლოში’’, - უთხრა რადიო ,,ათინათს’’ მებრძოლმა.მეომარი მიიჩნევს, რომ დღეს უკრაინაში ბრძოლა საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლას ნიშნავს.

,,მე ვფიქრობ, რომ უკრაინის ომი საქართველოს ომიცაა. ჩემი ფიქრი და ჩემი განწყობა ასეთია - აქ გადის ჩვენი ფრონტის ხაზი, თუ აქ ვერ შევაჩერებთ რუს აგრესორებს და პუტინს, ვფიქრობ, რომ საქართველოც არ იქნება, ვარ ჩამოსული სულით, გულით მოხალისედ, უხელფასოდ, უყველაფროდ ვეხმარები უკრაინას და დავეხმარები, სანამ ცოცხალი ვარ“, - ამბობს ზაალ ლატარია.

16 წლის იყო, როცა აფხაზეთის ომში სამშობლოს დასაცავად იბრძოდა, მონაწილეობდა 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომშიც, შესაბამისად, რუსების სისასტიკე მისთვის ახალი და უცხო არ არის. 1994 წელს, მძიმედ დაჭრილმა, თითქმის, ერთი წელი საავადმყოფოში გაატარა, ამის შემდეგ, 2013 წლამდე შს განსაკუთრებულ დავალებათა დეპარტამენტში მსახურობდა, აქვს მაიორის წოდება.

,,ჩემი საომარი გამოცდილება 1992 წლიდან იწყება, 16 წლის ვიყავი, ვიბრძოდი აფხაზეთში, ვარ მძიმედ დაჭრილი. ამის შემდეგ დაიწყო ჩემი აქტიური საბრძოლო მოქმედებები. ყველა ბოლო ომში, რომელიც საქართველოს ერთიანობას ეხება და ასევე, უკრაინის, მიომია’’, - გვიყვება ლატარია.

ზაალ ჯალაღონიას მეუღლე, ორი შვილი და ერთი შვილიშვილი ჰყავს, ოჯახი კიდევ ერთი წევრის მოლოდინშია. მათთან კომუნიკაციას იშვიათად, თუმცა მაინც ახერხებს. ასე ზაალი და ოჯახის წევრები ერთმანეთს ამხნევებენ.

,,ოჯახის წევრები ტირიან, განიცდიან, ინტერნეტით ვეკონტაქტები, სამ დღეში ერთხელ, ორ დღეში ერთხელ, ყველანაირად ვცდილობ, ინტერნეტი ჩართული მქონდეს, როცა ტელეფონი ითიშება, მათ შიშის გრძნობა ეუფლებათ, ვამხნევებთ ერთმანეთს“, - გვიყვება ჩვენი რესპონდენტი.

ზაალ ლატარიასთან ერთად უცხოურ ლეგიონში კიდევ ერთი ზუგდიდელი, გიორგი ფარცვანია იბრძვის. ისინი ქართველების სახელით ომობენ, რომ უკრაინამ ოკუპანტების წინააღმდეგ ბრძოლაში გაიმარჯვოს, რაც, როგორც თავად ფიქრობენ, საქართველოს გამარჯვების საწინდარი იქნება.

46 დღიანი ბრძოლების შემდეგ ზუგდიდელი მეომარი ბრძოლის ჟინსა და შემართებას არ კარგავს, მშვიდობას გვისურვებს და ამ სიტყვებით გვემშვიდობება:

„დიდება, უკრაინას, დიდება საქართველოს“.